หัวข้อ : ใต้เงื้อมเงา เขาพนมเบญจา
|
1. ภูเขาทุกแห่งมีความหมาย ใครบางคนบอกผมเช่นนั้น หลายปีมาแล้ว ขณะปีนไต่อยู่บนภูเขาลูกหนึ่ง ผมเคยคาดหวังว่าจะค้นพบบางอย่างบนยอดเขาทว่าเมื่อขึ้นไปถึงจริงๆ แล้ว ความคาดหวังว่าจะค้นพบกลับเป็นเพียงความรู้สึก สบายใจ
ภาพม่านหมอกสีน้ำผมที่ห่มคลุมรอบๆ ตัวนั้นงดงามเกินถ้อยคำบรรยาย อากาศเย็นชื่นเพียงเท่านั้นคำถามและความคาดหวังต่างๆ ก็ละลายหาย
จากวันนั้น ความหมายของภูเขาสำหรับผมค่อยๆ เปลี่ยนไป ภูเขาไม่ได้มีคำตอบเตรียมไว้สำหรับทุกผู้คน ภูเขาบางลูกไม่ได้งดงามน่าตื่นตา ไม่ได้ขรึมขลังยิ่งใหญ่ ไม่ได้มีอยู่เพื่อให้ใครปีนป่ายขึ้นไปพิชิต แต่กับภูเขาบางลูก ขนาดไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรนัก ทว่าเปี่ยมความหมาย...
2. ห่างจากผืนทะเลอันดามัน ๑๙ กิโลเมตร ใต้เรือนยอดไม้ซึ่งสอดสานร่มครึ้ม ผมเดินทวนลำห้วยขึ้นไปช้าๆ บ่ายหน้าไปยังน้ำตกซึ่งอยู่ในหุบเขา ฝนโปรยลงมาบางๆ เสียงนกร้องกังวานอยู่บนยอดไม้ เมฆทีมเทาลอยลิ่วไปทางยอดเขา ความที่อยู่ใกล้ทะเล ลมมรสุมพัดมาเยือนสม่ำเสมอ สภาพป่าจึงชุ่มชื่น เขียวชอุ่มตลอดทั้งปี
สองฝั่งลำห้วยอุดมด้วยกุดเฟิร์น ตาวแผ่ใบใหญ่หยักชวนมอง ริมลำห้วยบางช่วงเผยให้เห็นชั้นหิน ซึ่งตัดชันเป็นหน้าผา งดงามแปลกตา หากใช้เส้นทางเดินปกติ ผมคงไม่ได้เห็นภาพเช่นนี้
ฝูงปลาพลวงว่ายตามกันไปเป็นสาย แมลงปอสีสวยบินร่อนเหนือแอ่งน้ำ ผีเสื้อหรุบปีกอยู่ใต้ใบไม้ บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงลำห้วยไหลพึมพำผ่านโขดหิน คล้ายดั่งอาณาจักรเล็กๆ ซึ่งชีวิตเล็กๆ ได้อาศัย อยู่ร่วม และพึ่งพา เสียงน้ำโจนตกดังแว่ว ผมลุยน้ำซึ่งลึกราวข้อเข่า ไม่ไกลนักก็ถึงสะพานข้ามลำห้วย น้ำตกห้วยโต้ ชั้นแรกปรากฏอยู่เบื้องหน้า
ผู้คนเข้ามาชมน้ำตกค่อนข้างหนาตา เด็กๆ สนุกกับการเล่นน้ำ พวกผู้ใหญ่บ้างเลือกมุมร่มเย็น นั่งพักผ่อนพูดคุย มีไม่น้อยที่บ่ายหน้าไปต่อ ขึ้นไปชมน้ำตกชั้นที่อยู่สูงขึ้นไป
สวยมากนะคะ หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ย ขณะเราเดินสวนกันตรงน้ำตกชั้น ๒ ใบหน้าของหญิงสาวยิ้มแย้ม ผมรับรู้ได้ว่าเธอมีความสุขมากเพียงใด ละอองฝนโปรยปลิว อากาศเย็นชื่น กลุ่มเมฆลอยลิ่วไปทางทิศยอดเขา โมงยามนั้น ผมเริ่มเข้าใจความหมายบางอย่างของภูเขา
3. ตรงหน้าที่ทำการอุทยานแห่งชาติเขาพนมเบญจามีทางสามแพร่ง รอยทางเล็กๆ ซึ่งทอดไปทางด้านขวามีป้ายเขียนว่า จุดชมวิว ๗๕๐ เมตร ขณะด้านซ้ายคือรอยทางทอดเข้าไปยังน้ำตกห้วยสะเค ระยะทางสั้นๆ เพียง ๓๐๐ เมตร ทว่าเปี่ยมความหมาย พ้นจากลานโล่ง รอยทางก็ทอดเข้าไปใต้เรือนยอดไม้ แต่ละต้นสูงใหญ่จนตัวเรากลายเป็นจุดเล็กๆ เสียงนกร้องหวานใส ลมบ่ายพัดโบกโบย หอบกลิ่นป่ากลิ่นดอกไม้ลอยมาจางๆ
Big tree หญิงชราชาวยุโรปเอ่ยยิ้มๆ ขณะเราเดินสวนกันตรงปากทาง เธอบุ้ยใบ้คล้ายจะบอกว่าอีกไม่ไกลแล้ว เดินต่อไปไม่กี่ก้าว ผมก็เห็น ต้นไม้ยักษ์ ที่เธอว่า ตรงริมลำห้วยแห้ง ต้นสมพงแผ่พูพอนเป็นแฉกออกไปทุกทิศทาง ค่ำยันลำต้นสูงลิ่วร่วม ๓๐ เมตรอย่างน่าตื่นตา ใครบางคนก้าวเข้าไปเทียบ ตัวเขากลายเป็นจุดเล็กจ้อยในทันใด คำนวณคร่าวๆ คงต้องใช้มนุษย์ไม่น้อยกว่า ๑๕ คน จึงจะโอบกอดสมพงต้นนี้โดยรอบได้ ได้ร่มเงาของมันช่างร่มรื่น พรรณไม้ใหญ่น้อยเติบโตอิงอาศัย ขณะสูงขึ้นไป ผึ้งหลวงหลายรังก็ได้ พึ่งพา เกาะรวงรังขนาดใหญ่กว่า ๑ เมตรอยู่ตามคาคบใหญ่น้อย
เหยี่ยวรุ้งบินร่อนผ่านไป รอยทางทอดลึกเข้าไปในป่าดิบชื้น เถาวัลย์พนเลื้อยระโยงรยางค์ ตามต้นไม้มีมอสเขียวๆ เกาะคลุม อากาศเย็นขึ้น อวลกลิ่นใบไม้อับทับถมอย่างป่าดิบถิ่นใต้ ยิ่งเดินลึกเข้าไป ไม้ใหญ่ยิ่งปรากฏเบียดเสียด แต่ละต้นมีพูพอนแผ่กว้างแปลกตา ราวกับหลุดเข้ามาในโลกยุคดึกดำบรรพ์ รอบๆ ตัวก็ล้วนงอกงามด้วยหวาย แต่ละต้นอวดใบมันเลื่อม เรียวยาว เขียวสดทับซ้อนกันเป็นจุดดอกจันอยู่ทั่วเป่า
ยิ่งสังเกตรอบๆ ตัว ผมยิ่งพบสิ่งมีชีวิตมากหลาย ผีเสื้อตัวน้อยเท่าปลายนิ้ว แมลงกระจิริดเพียงปลายเข็มหมุด แต่ละตัวเกาะพรางอย่างกลมกลืนกับก้อนหิน กิ่งไม้แห้งซึ่งร่วงหล่น ใบไม้ เปลือกไม้...
ป่าดิบถิ่นใต้มีชีวิตมากหลายถึงเพียงนี้ ลมบ่ายพัดผ่านมาอีกระลอก หอบอากาศเย็นสดมาลูบไล้เนื้อตัว ผ่านคงตาวและหวายคงใหญ่ รอยทางมาบรรจบกับลำห้วยสายน้อย น้ำตกห้วยสะเคปรากฏอยู่เบื้องหน้า สายน้ำขาวสะอาดไหลโจนลงมาจากซอกเขา บรรยากาศร่มรื่น ผมปลดขาตั้งกล้องลงวาง เลือกก้อนหินก้อนหนึ่งริมธารน้ำตก หย่อนตัวลงนั่งนิ่งฟังเสียงน้ำไหลเอื่อยลงใต้ โมงยามนั้น ผมรู้สึกประหลาดใจว่า ภูเขามีซอกมุมรื่นรมย์ถึงเพียงนี้
4. เหมือนเช่นทุกวัน เมฆฝนทีมเทาลอยมาจากทะเลอันดามัน ลอยลิ่วไปทางทิศยอดเขา เราอยู่ใกล้ทะเลก็จริง แต่สมัยก่อนน้อยคนที่จะไปถึงทะเล ลุงเสริม ท่าดี คนเก่าคนแก่ของอุทยานฯ เล่าพลางแหงนมองท้องฟ้า ลมมรสุมพัดมาเยือนภูเขาสม่ำเสมอ คนที่นี่รับรู้ว่าทะเลอยู่ไม่ไกล แต่ก็ไม่ได้ขวนขวายจะไปให้ถึง เราอยู่ในนี้มีพร้อม แต่ก่อนคนบ้านห้วยโต้นี่ซื้อแค่กะปิกับน้ำปลา เพราะทุกอย่างสมบูรณ์หมด รอยยิ้มของลุงเสริมทำให้ผมเชื่อเรื่องเหล่านั้น
สำหรับหมู่บ้านในหุบเขา ใต้เงื้อมเงาเขาพนมเบญจา ภูเขาลูกนี้มอบทุกอย่างที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตผืนป่าบนภูเขาให้น้ำตกหลายสาย ให้น้ำกินใช้ไม่ขาดพร่องมาชั่วนาตาปี ในอดีต นอกจากพืชผักนานา เนื้อสัตว์ป่านั้นมีอยู่อย่างอุดม ตั้งแต่เก้ง กวาง หมูป่า จนถึงวัวแดง
ตระกูลผมเป็นพราน เราเป็นพรานกันตั้งแต่รุ่นปู่ รุ่นพ่อ ลุงเสริมเล่าน้ำเสียงภูมิใจ ย้อนกลับไปสัก ๓๐ ปี ภูเขายังชุกชุมด้วยสัตว์ป่า เนื้อสัตว์ป่ามีความหมายยิ่งต่อหมู่บ้านในหุบเขาเช่นนี้
พ่อผมเคยยิงเสือโคร่งได้ ๓ ตัว ตอนนี้เสือบนภูเขาก็ยังมีอยู่ แต่ช้างกับวัวแดงน่ะ หายสูญไปนานแล้ว เล่าถึงตรงนี้ลุงเสริมก็แหงนมองยอดเขา
ความเปลี่ยนแปลงค่อยๆ เกิดขึ้น เมื่อผู้คนต่างถิ่นอพยพเข้ามา ป่าสงวนรอบๆ ภูเขาถูกจับจองก่นถางเป็นสวนปาล์ม-สวนยางพารา ป่าดิบหายไป สัตว์ป่าหลายชนิดค่อยๆ หายหน้าไปจากภูเขา
แต่ก่อนในห้วยโต้มีปลาชุกชุม น้ำใสไหลแรง รอบๆ หมู่บ้านดินดี เราปลูกข้าวกินเอง แต่พอหลังพายุตะลุมพุก พายุฝนทำให้ดินจากภูเขาทลายลงมา พวกตัดไม้ทำให้ห้วยโต้แย้งขอดตื้นเขิน
ความเปลี่ยนแปลงมาพร้อมกับกาลเวลา สำหรับคนนอก ภาพภูเขาลูกนี้อาจเป็นเพียงหมุดหมายใหม่ๆ หมายถึงผืนดินอุดมให้จับจอง หรือเป็นเพียงสถานที่หย่อนใจ ทว่าสำหรับคนซึ่งเกิดที่นี่ ภพของภูเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง
สมัยผมเด็กๆ ทะเลน่ะอยู่ไกลมาก ใครได้ไปเที่ยวทะเลตรงสะพานเจ้าฟ้า กลับมาหมู่บ้านนี่คุยกัน เป็นปีเลย แต่กับเขาพนมนี่ เราไม่ค่อยพูดกัน เพราะเราอยู่ที่นี่ ประโยคท้าย ลุงเสริมคงหมายถึงความผูกพัน เคารพรัก ภาพของภูเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลง เพราะนี่คือผู้มีคุณซึ่งเลี้ยงดูพวกเขาให้อิ่มเอม เข้มแข็ง เติบใหญ่
5 .วันนี้เราขับรถวนรอบภูเขา เมฆครึ้มดำพัดมาถึงภูเขาแต่เช้าตรู่ อากาศค่อนข้างเย็น ต้นไม้อวดใบมันเลื่อมจากการอาบน้ำฝนเมื่อเย็นวาน จากที่ทำการอุทยานฯ เราขับรถผ่านบ้านห้วยโต้ ใช้ถนนสายหลักออกไปยังตัวเมืองกระบี่ ถึงตัวเมือง เราเลี้ยวซ้ายไปทางวัดถ้ำเสือ ภูเขาหินปูนผุดโผล่อยู่ด้านซ้าย มองเห็นยอดเขาพนมเบญจาลิบๆ ทางทิศตะวันออก
ผ่านหมู่บ้านมุสลิมบ้านเขาตั้ง ถนนลาดยางก็บรรจบกับทางหลวงสายหลักไปอำเภอเขาพนม ที่บ้านโพธิ์เรียง บริเวณซึ่งกำลังก่อสร้างอ่างเก็บน้ำ ด้วยมุมสูงและเปิดโล่ง เขาพนมเบญจาปรากฏตระหง่านเต็มตา มองเห็นเป็นรูปทรง หญิงสาวนอนหงาย เส้นโค้งเว้านั้นชัดเจนจนแทบไม่ต้องใช้จินตนาการ ส่วนอกซ้ายนั้นคือจุดสูงสุดของภูเขา...
เราแยกจากทางหลวงสายหลักที่บ้านทับพล ถนนค่อยๆ หดแคบ ผ่านหมู่บ้านเล็กๆ ซึ่งปลูกเรือนอิงแอบสวนปาล์ม-สวนยางพารา ถึงวัดถ้ำโกบ เราเลี้ยวซ้ายอีกครั้ง ภูเขากระถดใกล้เข้ามา ขณะท้องฟ้าเริ่มอึมครึม เมฆทึมเทาก่อตัวเหนือยอดเขา รอบๆ เขาส่วนมากเป็นสวนปาล์ม-สวนยางพารา สวนยางนี่ถ้ามาตอนตี ๑ ตี ๒ จะเห็นแสงไฟวิบวับเลย เจ้าของสวนเขาตื่นมากรีดยาง เจ้าถิ่นซึ่งร่วมทางมาด้วยอธิบายพลางบอกเส้นทาง เราพยายามเข้าใกล้ภูเขาให้มากที่สุด บางช่วงจึงใช้ทางลูกรังคลุ้งฝุ่น เล็กแคบ ขรุขระด้วยหลุมบ่อ
ผ่านย่าน หน้าเขา มาถึงชุนชนมุสลิมบ้านห้วยน้ำแก้ว ถนนลาดยางก็ทอดวกมาด้าน หลังเขา หญิงสาวห่มฮิญาบมิดชิดเดนิไปรับลูกที่โรงเรียน พวกผู้ชายนุ่งโสร่ง เดินหิ้วกรงนกไปพูดคุยตามบ้านญาติมิตร ร้านค้ามีคนนั่งจิบชาพูดคุยกันสบายอารมณ์
เมฆฝนค่อยๆ ลอยต่ำ อากาศเริ่มอบอ้าว ผ่านโรงเรียนบ้านห้วยน้ำแก้ว เราแยกซ้ายใช้ถนนซึ่งเลียบผืนป่าของเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าคลองพระยา ผมลดกระจกรถลง ลมเย็นโบกโบยลูบไล้ใบหน้า สองฝั่งถนนร่มรื่นด้วยหมู่ไม้ เจ้าถิ่นบอกว่า ป่าคลองพระยายังมีสมเด็จ-หนึ่งในสัตว์ป่าสงวน ๑๕ ชนิดของบ้านเรา น่าชื่นใจที่
กระบี่ยังมี ป่าดีๆ เช่นนี้ หลงเหลืออยู่ ตะวันคล้อยต่ำแล้วขณะเราออกมาถึงทางหลวงสายหลักพังงา-กระบี่ เขาพนมเบญจากกระจ่างชัดอยู่ด้านซ้าย ภูเขาทรงเจดีย์ยอดแหลม ซึ่งยามนี้บนยอดมีเมฆฝนห่มคลุมเป็นกลุ่มสีเทา นึกถึงคำพูดของลุงเสริม คนที่นี่รู้ว่ามีทะเลอยู่ใกล้ตัว ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้ขวนขวายจะไปให้ถึง
เช่นเดียวกับยอดเขาพนมเบญจา สำหรับผู้คนที่เกิดและเติบโตใต้เงื้อมเงาของภูเขา คำว่า พิชิต ล้วนว่างเปล่า ไร้ความหมาย เพียงรับรู้ว่าบางสิ่งมีอยู่ เท่านั้นก็ดูจะเพียงพอแล้ว อาจเป็oความจริง ที่ภูเขาไม่ได้มีคำตอบเตรียมไว้สำหรับทุกผู้คน ภูเขาบางลูกไม่ได้ขรึมขลังยิ่งใหญ่ไม่ได้มีอยู่เพื่อให้ใครปีนป่ายขึ้นไปประกาศตัวตน ภูเขาบางลูกเปี่ยมด้วยความหมาย เพราะมีค่ายิ่งทางจิตใจ
ขอขอบคุณ
ส่วนจัดการทรัพยากร สำนักอุทยานแห่งชาติ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช
คุณสมชัย ลาชโรจน์ หัวหน้าอุทยานแห่งชาติเขาพนมเบญจา
คุณสะวิสห์ ศรีเหรา ลุงเสริม ท่าดี
รวมถึงเจ้าหน้าที่ประจำที่ทำการอุทยานฯ หลายคน สำหรับน้ำใจ
คู่มือนักเดินทาง
อุทยานแห่งชาติเขาพนมเบญจา ผืนป่าเล็กๆ ซึ่งมีเนื้อที่ ๓๑,๓๒๕ ไร่ ในเขตอำเภอเขาพนม อำเภออ่าวลึก และอำเภอเมืองฯ จังหวัดกระบี่
พื้นที่ในอุทยานฯ ทั้งหมดเป็นภูเขา โดยมียอดเขาพนมเบญจาซึ่งสูง ๑,๓๙๗ เมตร จากระดับทะเลปานกลาง ที่ใครบางคนเปรียบว่าดั่ง หลังคา ของเมืองกระบี่
บริเวณที่ทำการอุทยานฯ เหมาะสำหรับท่องเที่ยวหย่อนใจน้ำตกห้วยโต้ซึ่งอยู่หลังศูนย์บริการนักท่องเที่ยว มีทั้งหมด ๑๑ ชั้น บรรยากาศร่มรื่น มีน้ำโจนตกตลอดทั้งปี
มีเวลาน่าเดินชมเส้นทางศึกษาธรรมชาติ ซึ่งมีอยู่ ๒ เส้นทาง คือ เส้นน้ำตกห้วยสะเค ผ่านป่าดิบเขาสมบูรณ์ ผ่านต้นสมพงใหญ่ราว ๑๕ คนโอบรอบ
อีกเส้นคือควนหมาถด เป็นเส้นทางวงรอบขึ้นภูเขาแล้ววกลงมาน้ำตกห้วยโต้ ระยะทางราว ๒ กิโลเมตร ระหว่างทางมีพรรณไม้และนกถิ่นใต้น่าชมหลายชนิด
ถัดจากที่ทำการอุทยานฯ ๒ กิโลเมตร มีถ้ำน่าชมที่เขาผึ้ง ถ้ำยังเป็น หินงอกและหินย้อยรูปทรงสวยงาม รอบๆ เขาผึ้งเป็นป่าพรุน้ำกร่อย เนื้อน้ำเป็นสีฟ้า ดูสวยตัดกับป่าดิบสีเขียวสด
การเดินทาง
ที่สถานีขนส่งสายใต้ ถนนบรมราชชนนี มีรถโดยสารประจำทางกรุงเทพฯ-กระบี่ ให้บริการทุกวัน สอบถามตารางเวลาเดินรถได้ที่หมายเลขโทรศัพท์ ๐ ๒๔๒๒ ๔๔๐๐-๑, ๐ ๒๙๘๔ ๖๑๒๒ เว็บไซต์ www.transport.co.th
จากตัวเมืองกระบี่ เลี้ยวซ้ายก่อนถึงแยกตลาดเก่าใช้เส้นทางตลาดเก่า-บ้านห้วยโต้ ราว ๑๙ กิโลเมตรถึงที่ทำการอุทยานฯ
ที่สามแยกตลาดเก่ามีมอเตอร์ไซค์รับจ้าง เรียกให้ไปส่งที่ทำการอุทยานฯ ได้
ที่พักและสิ่งอำนวยความสะดวก
อุทยานฯ มีบ้านพักรับรอง แบบบ้านเดี่ยวจำนวน ๗ หลัง พักได้หลังละ ๒ คน ราคา ๖๐๐ บาท ต่อคืน บ้านแฝดมีจำนวน ๔ หลัง พักได้หลังละ ๔ คน ราคา ๑,๒๐๐ บาท ต่อคืน (ทั้งหมดจองผ่านระบบออนไลน์)
มีลานกางเต็นท์ มีเต็นท์ขนาดเล็ก กลาง และใหญ่ ให้เช่าพร้อมเครื่องนอนทั้งหมด ๑๘ หลัง
ร้านสวัสดิการอุทยานฯ ขายอาหารตามสั่ง เปิดบริการทุกวัน เวลา ๐๘.๓๐-๑๖.๐๐ นาฬิกา
สอบถามข้อมูลเพิ่มเติม
อุทยานแห่งชาติเขาพนมเบญจา ตู้ ปณ. ๒๖ อำเภอเมืองฯ จังหวัดกระบี่ ๘๑๐๐๐ โทรศัพท์ ๐ ๗๕๖๖ ๐๗๑๗ หรือติดต่อที่กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช โทรศัพท์ ๐ ๒๕๖๑ ๐๗๗๗
ที่มา กระปุก.คอม
|
|
แสนดีเจริญรุ่งเรือง
2010-05-01 09:26:07 124.122.236.***
stat :
690 posts ,
0 replys
|
